2012, voorbij de tijd?
over de betekenis van tijd…
Het is al weer een tijd terug dat ik een bevrijdende ontdekking deed rond het laatste oordeel. De schitterende Course of Miracles doet de suggestie om Het laatste Oordeel te lezen als: voorbij het oordeel, het einde van oordelen… dat bevrijdt!
Er wordt veel gezegd en geschreven over het jaar 2012,. Met het lezen van 2012, einde van de tijd (in Koorddanser) herinnerde ik mij dit vrijmakend inzicht dat de Course me bracht.
Of 2012 een belangrijk jaar is in de verandering van de wereld, of het het eind van de wereld betekent… Vaak pas na een jaar of 25, met voldoende afstand, wordt het (historisch) belang van ontwikkelingen herkend en geplaatst. Op het moment zelf zijn we kind van onze tijd en een deel daarvan. Dat is hoe het gaat. Doe wat je te doen hebt en pretendeer niet…. het is goed om later terug te kijken. Zo keek ik ook naar de opwinding rond 2012: het zou kunnen, wie zal het zeggen, we zullen zien en bel me in 2020. Maar misschien zijn we aan het eind van het concept tijd. Het is met Tijd als met het Denken: beiden zijn een slechte meester maar een goede dienaar. En dan bedoel ik Tijd als direct uitwas van het regentschap van de ratio: rationele tijd, tijd is geld, tijd als beperking en het tegenovergestelde van ruimte… Ook bedoel ik psychologische tijd, het –angstige- denken dat ervaringen uit het verleden als onvermijdelijk perspectief op de toekomst projecteert. Dat denken is een blokkade voor het nieuwe, het ongekende. Beiden hebben een relatie met de Verlichting van het denken, dat een sterke individuele vrijheid bracht. Het Zo is Tijd bouwsteen van de materialistische wereld en versluiert gevoelens van verbinding, vertrouwen, intuïtie en betrokkenheid. En zo veroorzaakt Tijd een keerzijde van individualisering: angst en eenzaamheid. Dat concept loopt op zijn laatste benen, daarvan zien we de tekenen.
Maar laten we het kind Tijd niet met het badwater weg spoelen.
Bewustzijn van cyclische tijd is een groot goed. Alles wat een begin heeft, kent een einde. Zaad, een idee, ontkiemt, groeit uit, bloeit en na de oogst wordt het herfst en winter… Leren van ervaringen in het verleden is wijs, als het je niet afsluit voor het nieuwe. Door klokken gelijk te zetten maakt kloktijd dat we afspraken kunnen maken. Het is ook een hulpmiddel om inspanningen die ik voor jou pleeg te meten. Nuttig, maar beperkend als het ons gaat bepalen – voor welk concept geldt dat niet trouwens? Belangrijkste in de rij is wel de tijd van leven. Ik ben een passant in een doorgaande cyclus van (eeuwig?) leven. De wereld draait door, ik kom en ik ga. Mijn tijd is beperkt, dat motiveert om ‘m goed te besteden. Die Tijd is een dierbare schat die je mag nemen om te onderzoeken wat je kunt doen in het leven.
2012. Voorbij de beperkingen van materiële tijd, angst voor de toekomstige tijd. Voorbij de tijd van het tekort, voorbij de tijd van IK… En met een bewustzijn van tijd als ruimte, ruimte die ons is gegeven ons te ontwikkelen en te verbinden. De wereld beweegt en er zijn hoopvolle tekenen. Ik hoop het van harte!
De visie in dit stuk is een van de drijfveren is een van de drijfveren in ons werk. De tekst werd eerder gepubliceerd in Koorddanser van april 2011.