Ontwapenend… vertrouwen op het onbekende.
Vertrouwend op het onbekende leggen we de wapens neer…
Een bewapend land is niet in vrede maar verkeert eigenlijk in wapenstilstand.
Het zelfde kun je zeggen van mensen, van onszelf, als we altijd alert zijn op een dreigende aanval.
‘Productie en bezit van(kern) wapens zijn niet zonder groot risico’s. Een van de bekendste voorvallen -rond bijna-lanceringen- deed zich voor in de nacht van 26 september 1983, toen computersystemen in Moskou aangaven dat er 5 Amerikaanse kernraketten op Rusland waren afgevuurd. De man van dienst die avond was Stanislav Petrov. Hij had de opdracht direct zijn superieuren te waarschuwen –het was een tijd van grote internationale spanningen.
Maar hij aarzelde. In plaats van inkomende raketten meldde hij een computerstoring, wat het inderdaad bleek te zijn. Petrov overleed onlangs, in diverse necrologieën werd hij omschreven als ‘de man die de wereld redde’.*
Ik was het voorval vergeten en nu ik het terug las, was ik geraakt.
Wat heeft deze man een groot sturend vertrouwen gehad: ‘Dit kan niet waar zijn, er zal iets anders aan de hand zijn’. Een vertrouwen in de mensheid groter dan de angst voor het bewaarheid worden van de dreiging. ‘Dit zullen we elkaar niet aandoen.’
Op een plek waar continu wantrouwen de basis is, koos hij voor vertrouwen en bewaarde de vrede.
En vrede, innerlijke vrede is een weg die je kunt kiezen,
hoe woelig de zee ook is onder de, steeds als nieuw, opkomende zon…
Op je werk, in je relatie, familie, vriendenkring gebeuren dingen die je graag anders had gezien. Vaak zijn het zaken buiten je invloed, hoe teleurstellend of droevig ze ook zijn: je kunt er niets aan veranderen. De wens dat het anders zou zijn is een diep verlangen dat je behoorlijk in beslag kan nemen. Zo zijn we alsmaar in gevecht omdat de dingen niet gaan zoals je wilt of had gehoopt. Het ontneemt je het zicht op wat er wèl goed is, omdat je automatisch komt in ‘overleven’, de vecht-of-vlucht houding. Dat vraagt veel energie.
Het gevecht met de werkelijkheid maakt ons vaak doodmoe.
Die overlevingsmodus, te vinden in een basaal hersengebied, is een evolutionair gegeven. Waar je invloed op hebt is of je je er wel of niet door laat bepalen.
Dat kan zeker en: het vraagt oefening. Het is de basis van ons programma en bijvoorbeeld van Mindfulness, 1 van 8 aspecten van het Boeddhistisch pad. Vervolgens vraagt het onderhoud. En daarvoor hebben we elkaar, elkaar nodig.
Om het gevecht te leren zien en om anders te kunnen kiezen ontwikkelen we een houding van vertrouwen.
Met aandacht, een open geest en oefening voeden we vertrouwen. Vertrouwen in ons zelf en dat we het leven aankunnen, vertrouwen op het onbekende dat komen gaat.
En grote inspiratoren helpen: Nelson Mandela, die wist dat wraak op de mensen die hem jaren gevangen hielden hemzelf levenslang gevangen zou houden. Mahatma Ghandi (vrede is geen doel het is de weg), Tenzin Gyatsu –de 14e Dalai Lama, die strijd voor vrijheid van zijn land weet te verbinden met innerlijke vrede…
En regelmatig minder bekende mensen, of mensen in je omgeving die consequent een vredig en liefdevol pad weten te kiezen.
Zoals Mohammed El Bachiri die zag dat hij ofwel in haat zou gevangen zijn of door liefde gestuurd nadat zijn vrouw was gesneuveld bij de bomaanslag in de metro in Brussel 2016.
Of een verpleegster die onophoudelijk vriendelijk reageerde op je ernstig zieke moeder…
Of de man die zonder aarzeling de Waal in dook om een kind te redden –met succes, en zelf daarbij het leven verloor.
Of je partner die tijdens jouw burn-out je zoveel extra doet voor jou en de kinderen…
En woorden helpen, zoals deze woorden van Freek de Jonge in een nieuwjaarsboodschap:
‘wat blijft er over van een wereld zonder geloof in goed en beter,
wat moet er worden van ons leven
als de geest ontbreekt?
Blijf het verhaal vertellen,
de wereld kan niet zonder.
En ieder pasgeboren kind
is, behalve een mysterie,
bewijs van het wonder
dat het leven steeds opnieuw begint.’
Voortgaan met elkaar te inspireren, samen onderweg: welkom!
Oefening vredelevend
Wees de komende dag alert op een automatische emotionele reflexen.
1.Voel ik me aangevallen? Stel dit vast vóór dat je reageert.
2.Breng je aandacht naar je ademhaling, voel de beweging in je lichaam.
3.Stel vast: is er werkelijk sprake van aanval?
4.Besluit dan wat je doet (of wat juist wat je niet doet)
Help jezelf met een glimlach ook als het niet lukt.
Je kunt altijd opnieuw beginnen.
Wees op deze wijze alert op reflexen van
– aanvallen/ verdedigen
– vluchten
– ‘afhaken’ –uit verbinding gaan.
De reflexen uiten zich op verschillende manieren.
Soms is het een gevoel in je lijf (adem in je keel, je maag keert om, je hart bonst enz.)
Soms is het een stemming (angst, woede), soms zijn er destructieve gedachten.
Doe dit 1 volle week en constateer op de 7e dag wat dit voor je betekent en hoe je er verder mee wilt omgaan.
Ondersteunende boeken:
-Vredelevend Thich Nhat Hanh
-Vrede kun je leren D.van Reybrouck en T. D’Ansembourg