Bill Cody
Inspirerend en indrukwekkend voorbeeld van de kracht van liefde, vergeving en innerlijke vrede is te vinden in ‘het verhaal van Bill Cody’* van de Amerikaanse psychiater George Ritchie:
“Het gebeurde in mei 1945. Ritchie zat toen in het Amerikaanse leger en kwam met een kleine groep artsen in een nog maar net bevrijd concentratiekamp om de kampbewoners zo snel mogelijk medische hulp te geven. Het kamp lag niet ver van Wuppertal in Duitsland. Wat hij daar in het kamp zag, was erger dan alles wat hij eerder in de oorlog gezien en beleefd had. Tot zijn verbazing ontdekte hij tussen de volkomen uitgemergelde, apathische, zieke en uitgeputte mensen een man die er heel anders uitzag dan alle anderen. ‘Hij liep kaarsrecht, zijn ogen waren helder en hij was onvermoeibaar’, vertelt Ritchie. Omdat hij vijf vreemde talen beheerste, fungeerde hij in het kamp als een soort onofficiële tolk. Hij werd door de Amerikaanse soldaten gemakshalve Bill Cody genoemd, omdat zijn Pools-Joodse naam te moeilijk voor hen was.
Ritchie was nog meer verbaasd over Bill Cody, toen hij ontdekte dat deze vijftien of zestien uur per dag werkte, maar aan het einde van de dag desondanks geen spoor van vermoeidheid vertoonde. Hoe was dat mogelijk voor een mens die al zolang onder deze gruwelijke en afschuwelijke omstandigheden leefde? Ritchie dacht: de man was waarschijnlijk nog maar kort in het kamp, en zag er daarom nog zo krachtig en ongebroken uit. Maar toen hoorde hij dat Bill Cody al sinds 1939, dus al zes jaar lang, in het kamp leefde. Ritchie vertelt daarover: ‘Zes jaar lang had hij van hetzelfde hongerdieet geleefd als alle anderen en net als ieder ander in dezelfde slecht geventileerde en van ziektekiemen vergeven barakken geslapen, en toch was hem dat noch lichamelijk, noch geestelijk op welke manier dan ook aan te zien.’
Duidelijk was bovendien ook dat de verschillende groepen kampbewoners hem allemaal als hun vriend beschouwden. Dat was belangrijk, want op die manier kon hij de vele vijandig tegenover elkaar staande groepen met elkaar verzoenen. Want, hoe onbegrijpelijk dat voor een buitenstaander in eerste instantie ook is, in het kamp bestond er veel haat en nijd tussen de verschillende groepen gevangenen. Het was de onofficiële taak van Bill Cody om hen met elkaar te verzoenen, en kennelijk was hij de enige die daartoe in staat was. Ritchie was gefascineerd door deze man. Want in zijn ogen zag hij een helder licht, zo je wilt: Christus zelf, krachtiger en sterker dan in welk mens dan ook. Op een dag vertelde Bill Cody hem zijn levensgeschiedenis, en toen pas begon Ritchie te begrijpen wat het geheim van deze bijzondere man was.
Bill Cody vertelde:
‘We woonden in de joodse wijk van Warschau, mijn vrouw, onze twee dochters en onze drie zoontjes. Toen de Duitsers onze straat bereikten, zetten ze iedereen tegen de muur en openden met machinegeweren het vuur. Ik smeekte hen dat ze mij zouden toestaan samen met mijn gezin te sterven, maar omdat ik Duits sprak deelden ze mij in bij een ploeg dwangarbeiders. Toen moest ik voor mezelf beslissen of ik mijzelf wel of niet zou uitleveren aan de haat jegens de soldaten die dit op hun geweten hadden. In feite was het een gemakkelijke beslissing, werkelijk waar. Ik was advocaat. In mijn praktijk had ik heel vaak gezien, wat haat kan uitrichten aan het lichaam en de geest van mensen. De haat had zojuist zes mensen gedood, die mij het allerliefst waren in mijn leven. Ik besloot daarom op dat moment om de rest van mijn leven -of dat nu lang of kort zou duren- iedereen lief te hebben die ik zou ontmoeten.’
Ritchie concludeert uit dit indrukwekkende verhaal: ‘Iedereen lief te hebben die ik zou ontmoeten: dat was de geheimzinnige kracht die deze man ondanks alle ontberingen zoveel uithoudingsvermogen en gezondheid geschonken had.’ “
Zoals gezegd: een intens en ontroerend voorbeeld van de kracht van liefde en vergeving. ‘In feite was het een gemakkelijk beslissing…’ zegt Cody, omdat hij op het moment dat er toe deed zag dat er een keuze was: te leven gevangen in haat en afscheiding of leven in vrijheid en verbondenheid. De innerlijke vrede die hem die keuze gaf hem de energie te doen wat er te doen viel.
Vrede in je zelf, vrede in de wereld… Thich Nhat Hanh.
*Bron: De helende kracht van vergeving, Hans Stolp
Kijk eens verder in onze blogs, bijvoorbeeld: ‘Vrede en de Vijand’ of ‘Vergeving en Vrijheid’.
Als dit verhaal inspireert en elders bij kan dragen: fijn als je het deelt. Vermeld dan deze bron -onze wedsite en blogs.