Stilstaan om voort te gaan*
Stilstaan om voort te gaan.
Voor je het weet is morgen gisteren… Dagen, weken, maanden vullen zich met al wat zich aandient. Voor je het weet is 2021 voorbij en is ‘t 2022, -23, -24, enzovoorts, kwestie van doorhollen.
Ach, een steentje in m’n schoen… ik heb het ongemak op de koop toe genomen… De rugzak voelt wat zwaar… geen tijd om te zien wat eruit kan: doorgaan! Gaandeweg de dagen en maanden vulde zich mijn rugzak met niet afgeronde zaken en ongebruikte zaden.
Het is wel geweten maar snel vergeten dat de lotus niet zal bloeien als ik de modder niet toelaat… Leven is wat aan je voorbijgaat terwijl je druk bent met plannen maken*, met dit en dat en morgen. Maar slagen van je plannen, ontkiemen van je zaden vraagt een vruchtbare grond. En vruchtbare grond vraagt vertrouwen en het ontbreken van energielekken. Energielekken zijn het gevolg van ballast, van niet-afgeronde-zaken. Wat niet onder ogen wordt gezien, wat je vermijden wil, blijft aankloppen, kost blijvend energie.
Rilke over het vermijdingspatroon:
“Hoe zouden wij die oude mythen kunnen vergeten die aan de wieg van alle volkeren staan. De mythen over draken die op het allerlaatste ogenblik in een prinses veranderen. Misschien zijn alle draken uit ons leven wel prinsessen die er alleen maar op wachten ons eens mooi en moedig te zien. Misschien is al het verschrikkelijke in diepste wezen wel het hulpeloze dat ons om hulp vraagt. En dan mag u (…..) niet schrikken als er voor u verdriet opdoemt, zo groot als u nog niet eerder hebt gezien; als er zoals licht en wolkenschaduwen een onrust over uw handen komt en over uw hele doen en laten. U moet denken dat er iets met u gebeurt; dat het leven u niet heeft vergeten; dat het u in zijn hand houdt; het leven zal u niet laten vallen. Waarom wilt u een of andere verontrusting, een of andere zwaarmoedigheid van uw leven buitensluiten, nu u niet weet wat die gevoelsaandoeningen in u te weeg brengen? ”**
Buitensluiten, vermijden is onze overlevingsnatuur. Dat maakt dat het aandacht vraagt om je leven te leiden als je niet geleefd wilt worden. De oefening is de voedingsbodem verzorgen, afronden, stilstaan en omkijken om voort te gaan. Stilstaan is ruimte maken voor het nieuwe. Misschien ken je zelf wel voorbeelden van dingen die je uit de weg gaat, ‘laat hangen’.
Het gaat soms maar om kleine dingen:
-Niet lang geleden belegde ik met anderen voor de 2e keer een reünie van een provinciale werkgroep waar ik jarenlang de supervisies deed. De 1e keer werd, na veel inspanningen mijnerzijds, afgezegd als gevolg van corona maatregelen. Ook nu weer werden mogelijkheden en beperkingen uitgezocht. Een kleine bijeenkomst zoals we beoogden bleek toegestaan. Echter vrijwel alle aanvankelijk aangemelde deelnemers meldden zich in 2e instantie af, op grond van een onveilig gevoel: te respecteren natuurlijk.
Maar een onvoldaan gevoel bleef hangen bij mij. Ik merkte op dat de deelnemers, in beslag genomen door de eigen veiligheid, geen oog hadden voor de inspanningen van het comité. Het ontbreken van een woord van dank bleek de grond van mijn gevoel, stelde ik vast. Ik wikte, ik woog, en zocht een vriendelijke weg om af te ronden. Want rond was het niet voor mij. En zo ontstond een schrijven aan ieder onder de noemer: uitnodiging tot dankzeggen. Dankzeggingen volgden en vriendelijk met een glimlach sloten we af.
Het energie-lek was weg en ik was blij met de oefening. Ik realiseerde me dat ik met de aandacht voor het kleine de vaardigheid ontwikkel voor het grotere. En natuurlijk kom ook ik dat grotere tegen:
-In het uitvaartwerk leerde ik een familie kennen ten tijde van het overlijden van de moeder. Zij had 3 zoons. De middelste van de 3 was een jaar of 5 eerder overleden als gevolg van een zelfgekozen levenseinde. De familie was echter van mening dat dit nieuws, het overlijden èn de eigenkeuze van de zoon, te pijnlijk was voor moeder en besloot het overlijden te verzwijgen. Jarenlang heeft dit vele momenten van de dag aandacht en energie gevraagd van de familie.
Dat gold zeker ook voor de kinderen van die broer, die de dood van hun vader al die jaren bij hun oma moesten ontkennen. Zo werd moeder het verdriet van het verlies van haar zoon bespaard. Maar wat was de prijs van deze goede bedoelingen? We vonden samen een weg om met het afscheid van de moeder ook het overlijden van de broer in het licht te zetten. Het toelaten van dit dubbel verdriet was voor de familie een opluchting en sloot een wonderlijke periode af.
Gaandeweg de maanden, het jaar, het leven vult zich een rugzak met ballast, niet afgeronde zaken. Hoe meer je meeneemt hoe meer je ongekozen een ambassadeur wordt van je verleden. Je kent het vast wel: die dingen die aankloppen met een zinnetje dat begint met “Eigenlijk zou ik…’, en vervolgens ga je over tot de orde van de dag. Wat binnen gelaten wordt gaat voorbij, wat buiten gesloten wordt blijft aankloppen. Afronden en vertrouwen geven een vruchtbare grond aan wat je nu zaait voor de toekomst. Onbevreesd onder ogen zien wat zich aandient voedt de bodem en laat de lotus bloeien. De voedingsbodem verzorgen, stilstaan en omkijken om voort te gaan is de uitnodiging voor alle dag.
Stilte brengt ons naar het innerlijk
Waar mos in lagen groeit
Waar bamboe zachtjes in je zinkt.
Daar, in die innig vertrouwde plaats
Spreekt je diepe inzicht
Het denkt niet, het roept.
Stap dan, zonder angst de duisternis in, het leven in,
Zonder twijfel dat je hart open is.***
Reacties janweeda@hetnet.nl
OEFENING:
stap 1. Neem de tijd om ‘stil te vallen’ na het lezen van voorgaande tekst. Zit comfortabel, sluit je ogen en contempleer op de ademhaling. Als je volledig rust in de beweging van de ademhaling stel je je open voor de vraag: wat vraagt om afronding, met welke ballast loop ik rond? Neem rustig de tijd om deze vraag te beantwoorden.
stap 2. Open je ogen bewust van dat wat zich aanmeldde in het stil zitten.
stap 3. Beschrijf dit vervolgens zo duidelijk mogelijk.
Overweeg en beantwoord vervolgens daarbij de Vijf V’s:
-vertrouwen (vertrouw ik er op dat ik mijn weg Hiermee kan vinden?)
-vrij-zijn ( wat belemmert me in Deze, en wat maakt me vrij?)
-verantwoordelijkheid (kan ik iets doen om Dit af te ronden?)
-verzoening (kan ik me neerleggen bij Dat Wat onveranderlijk is?)
-vrede (zie ik een pad naar innerlijke rust/ vrede Hiermee?)
Affirmatie: Ik sta stil en dat is een hele vooruitgang.
* John Lennon
** Uit: Brieven aan een jonge dichter, Rainer Maria Rilke.
*** Zenju Earthlyn Manuel
Niet alle oefeningen lenen zich voor overbrengen via de digitale weg, omdat ervaren centraal staat. Belangstelling voor het onderwerp of oefening: weet je welkom en neem contact op.
Als de samenvatting van deze lezing inspireert en elders bij kan dragen: fijn als je het deelt. Het helpt ons in ons werk als je dan de bron -onze site en blogs- vermeldt.
|