‘Beste reizigers…’, steeds onderweg op het levenspad.*
‘Beste reizigers…’, steeds onderweg op het levenspad *.
Zo klinkt het nu in de trein als de conducteur een mededeling heeft te doen… Niet meer als voorheen: ‘Dames en Heren’, want dat is niet gender-neutraal. En steeds als ik dat hoor maakt het met een glimlach iets in mij wakker.
Fijn, zo’n glimlach. Van nature bereid het leven serieus te nemen, ben ik blij als iets alledaags me een glimlach bezorgt. Ik ontdekte ook al snel dat die lach betekenis had…Jaren terug vertrokken vrienden van ons om, al zeilend, de wereld te verkennen. Zo -ook vandaag de dag nog- maken ze soms lange reizen om vervolgens voor ruime tijd het gebied van aankomst te verkennen: ‘Beste Reizigers’.
Zelf kozen wij vrijwel tegelijkertijd voor een nieuwe woonplek in een voor ons nieuwe regio, een nieuwe situatie. We lieten, net als zij overigens, het oude leven, de plaats, de maatschappelijke positie, de vrienden- en werkkringen achter om ruimte te maken voor het nieuwe en het onbekende -wat dat dan ook zou mogen zijn.
En zo stelde ik onze reizende vrienden voor om in ons contact onze beider ervaringen te zien als reizigers onderweg in het leven. Ook zonder grote beslissingen en veranderingen kun je kijken naar het leven van alle dag als een reis. We kunnen naar ons zelf kijken als reizigers in het leven, reizigers op het levenspad. En de ervaring leert dat dat bevrijdend kan zijn. Het is een behulpzaam beeld: Al reizend komen we gebeurtenissen, situaties, plaatsen en mensen tegen die ons voeden en raken. Soms is het behulpzaam of gewenst en plezierig -dan weer zijn het ongewenste zaken. Maar wat het ook is: alles verschijnt en alles verdwijnt.
Wat we zeker kennen is het begin van onze reis, onze geboorte.
Wat we weten dat komt is het einde van het leven… Dat is voor ieder van ons hetzelfde.
En tussen het begin en het eind zijn we op reis, soms doelgericht met een heldere intentie, dan weer wat zwalkend en ongestuurd… Waar we ons ook bevinden, het is altijd op een tijdelijke plek.
En die tijdelijke plek geeft ons steeds de kans opnieuw te beginnen en te zien hoe we ons er mee verhouden… er is altijd ruimte om je af te vragen:
Wat leert mij deze ontmoeting, deze gebeurtenis?
Hoe kan ik bijdragen aan deze situatie?
Wat zou liefde doen op deze plek?
Hoe kan ik het beste in mezelf hier inzetten?
Dankbaar ben ik dat ik me deze vragen regelmatig tijdig te herinner… en soms ontdek ik ook de draad even kwijt te zijn… En juist dan herinner ik me vriendelijk dat het ook oefening blijft vragen…
‘Als we niet van koers veranderen eindigen precies waar we op afgaan’ is een oud Chinees spreekwoord… waar beland ik, en waar jij, als je voortgaat op de ingeslagen Weg?
‘Beste reizigers…’ het herinnert me daar steeds aan als ik het hoor door de luidsprekers in de trein… met een glimlach.
Een glimlach ook omdat het woord ‘reizigers’ verbindt: het maakt ons duidelijk dat we allemaal -zonder onderscheid des persoons- onderweg zijn, zonder onderscheid en zonder tweedeling: Dames of Heren, Nederlander of Buitenlander, Gezonde of Zieke, Werkende of Zonder Baan, Arm of Rijk, Donker of Licht…
Vooruitgang, verbinding, samen onderweg zijn, met aandacht voor elkaar en de wens dat het ieder goed mag gaan.
“We zoeken, vinden en vergeten weer, zo gaan we onze levensweg. Gaandeweg ontdekken we ons pad geen bestemming heeft maar bestemming is.” (Hans Korteweg)
Ik wens jullie van harte een goede reis!
Oefening:
-Kijk de komende week iedere morgen naar het programma van je dag (afspraken, werk, ontspanning, enz.) en benoem wat je doel is die dag.
-Stel aan het eind van de dag hoe het is gelopen: was het pad zoals je verwachtte? Bereikte je je doelen? Wat was onverwacht? Kon je meebewegen?
-Schrijf dit uit en sluit af met: Ik ben dankbaar voor deze dag omdat:…
Foto: pelgrims verlaten onze Hof van Heden.
reactie/ vragen: janweeda@hetnet.nl