Herken je zegeningen
Hoog water, de redding nabij... een verhaal.
In een klein dorp ergens langs een rivier begeleidt pastoor Frans al jaren zijn parochie, en door de jaren heen is hij een waarlijk geestelijk begeleider geworden.
Het is voorjaar en dat gaat dit jaar gepaard met meer dan gewoon veel water: smeltwater, regenwater… De oevers van de rivier lopen onder, de kade en langzaam maar zeker ook beginnen de straten vol te lopen. Vergeefs worden zwakke plekken in dijken verzwaard met zakken zand. Het water blijft stijgen, het is dweilen met de kraan open. Als het water eenmaal tot aan de dorpels van de huizen staat wordt pastoor Frans gewaarschuwd door een buurman. ‘Het water staat al hoog, en voorspeld is veel en veel meer. Beter weg te gaan hier’.
Frans bedankt de buurman, zet een vloedbord en trekt zich vol vertrouwen terug in gebed tot de Lieve Heer om het tij te keren. Hij weet dat dit zo’n moment is waarop hij het voorbeeld kan zijn, en dat zàl hij dan ook.
Als het water over het vloedbord binnen stroomt en gestaag stijgt, evacueert de politie het dorp. Uiteraard kloppen zij ook aan bij Frans. Maar die weigert overtuigd: ‘Ik ben in gebed, ik ben in gesprek met God, die zal me wel redden als dat nodig is.’ zegt hij. Hij trekt zich terug in de gebedsruimte van de pastorie, ergens op de verdieping. Waar het water en de ruige golfslag allerlei poëtische associaties kan oproepen, overheerst in de parochie nu de angst… En met iedere dorpeling die het zinkend schip -dat het dorp inmiddels is- verlaat, groeien angst en twijfel bij de achterblijvers… maar niet bij Frans.
Toen het water meters hoog stond en het dorp zo goed als verlaten was maakte de brandweer een ronde met een boot om ook Frans te redden. De pastoor liet zich niet vinden. Hij bleef vol vertrouwen in gebed. God zou hem tenslotte redden en het wassende water tijdig tot bedaren brengen. En met die gedachte moest hij zich uiteindelijk terugtrekken op de nok van het dak van de pastorie.
Daar in de nacht weigerde hij ook halsstarrig de hulp van een helikopter die hem wilde meenemen. Vol vertrouwen wachtend op de Ark van Noach die ongetwijfeld zou verschijnen – terwijl een bundel zonlicht het zwarte wolkendek doorbreekt- miste Frans de boot, ging ten onder en vond de dood in het brakke water.
In de hemel aangekomen vroeg Frans direct de Chef te spreken, woest was hij:
Hoe het nu mogelijk was dat een zo trouwe dienaar zomaar in de steek gelaten werd.‘Nu nog mooier’ antwoordde de chef. ‘Ik heb de buurman gestuurd om je te waarschuwen. Daarna stuurde ik de politie bij je langs, maar jij verstopte je. De hulp van de brandweer die ik naar je toe liet peddelen weigerde je. Ik heb zelfs hemel en aarde bewogen om midden in de nacht nog een helikopter te kunnen sturnen om je op te halen… en ook die weigerde je. Je gebeden zijn verhoord, maar je wilde niet geholpen worden. Je was gewoon stront eigenwijs!’
Geluk doet zich voor in alledaagse vormen, zelden in grote wonderen.
Zelden ook in de vorm die je in je gedachten had… Verblind door je verwachtingen, door hoe je vindt dat het zou moeten gaan -met tromgeroffel en lichtflitsen- loop je je geluk, verborgen in het alledaagse, mis.
In de beschreven situatie van Frans, leraar/ begeleider/ goeroe of hoe je het noemen wilt, kun je zelfs een dubbel misverstand zien. Niet alleen mist hij de kansen doordat ze niet voldoen aan zijn denkbeelden, hij is ook stellig van plan het goede voorbeeld te geven als leraar en voorganger. Wel, hij mist zijn redding en is zeker geen voorbeeld…
Blijf in verwondering, ontvankelijk voor wat het leven je brengt, herken je zegeningen.
Opgevangen in de ‘Grapevine’. Vrij her-woord in het licht van universele zingeving, Jan Weeda.
Als dit verhaal inspireert en elders bij kan dragen: fijn als je het deelt. Het helpt ons in ons werk als je dan de bron -onze site en blogs- vermeldt.
foto 1. Zandzakken. Canislupus. pixabay
foto 2. Overstroming.Hermann Traub. pixabay
foto 3. Ark van Noach. GDJ.pixabay
foto 4. Aangekomen in de hemel. Jan Alexander. pixabay