Onvoorwaardelijk het nieuwe tegemoet
Midwinter, Kerst, Nieuw Jaar… feest van onvoorwaardelijke liefde. bewerkt 7 december 2019.
Het was die keer mijn beurt de aftrap te geven bij onze traditionele kerstlunch en neen, ik koos niet voor het traditionele bijbel-verhaal. Graag wilde ik uitwisselen over het geluk van onvoorwaardelijkheid, de rijkdom van liefde zonder voorwaarden die ik heb leren kennen door de geboorte van mijn kinderen. En ik zocht de link met Kerst, Midwinter, Nieuw Licht, Nieuw Jaar… Door een verhaal van Jeannine Julen over de zorg voor haar dochter (in Trouw) viel er een muntje. Geboorte, Kerst is óók het feest van onvoorwaardelijkheid, het thema waar ik graag met de gasten bij wilde stilstaan. Julen beschrijft de bedreigingen die ze vreest voor haar kind: dat ze zal worden gediscrimineerd, dat ze een fout vriendje zal krijgen, dat ze moet leven in een wereld die bedreigd wordt door veranderend klimaat… 
Zij noemde het angst. Ik las de grote zorg en aandacht voor veiligheid voor wat haar het meest lief is: haar kind. Het is liefde, een grenzeloos en onvoorwaardelijk verlangen dat het de ander goed mag gaan.
Toen ik haar verhaal las, realiseerde ik me plotseling dat Kerst,– feest van geboorte, nieuw leven en nieuw licht- als vanzelf óók het feest is van de geboorte van de vader, moeder, van de ouder. Want met ieder kind dat wordt geboren, wordt ook de ouder geboren. En daarmee is Midwinter, Kerst het feest van de geboorte van onvoorwaardelijke liefde. Natuurlijk kende ik liefde voordat mijn dochter werd geboren, en zullen andere wegen naar de onvoorwaardelijkheid kunnen leiden. Maar de primaire diepe wens -waarvoor alles moet wijken -dat het je kind goed gaat, was voor mij nieuw en een vervullende voedingsbron. En dat inspireerde breder, het ging niet meer alleen om mijn kinderen, maar het werd ook de houding waarmee ik in het leven wil staan: als goed vader, goed ouder, zorgen voor wat me is toevertrouwd. Ja, natuurlijk: met vallen en opstaan, want soms lijkt het een verworvenheid dan weer blijkt het een beoefening.
Met de geboorte van het nieuwe, het kind, wordt ook de ouder, de vader of moeder geboren. En voor haar of hem gaat er een doosje open dat tot dan onbekend was: het doosje met onvoorwaardelijkheid: wat een rijkdom en geluk. En dat resulteert in betrokkenheid en verantwoordelijkheid, in de diepe wens dat de ander -te beginnen bij het afhankelijke kind- het goed heeft, gelukkig en gezond is. En daar vaart de wereld wel bij, want onze kinderen zullen het goed hebben in een wereld vol mensen die leven met deze wensen. En zo richtte ik opnieuw mijn blik naar deze regels van de Haida indianen, boven de portretten van de kinderen:
‘We hebben de aarde niet geërfd van onze ouders, we hebben haar in bruikleen van onze kinderen.’
Geen zware boodschap, in tegen deel: het is vervullend, geeft richting en zin en verbindt de generaties.
Goed me dat te herinneren bij alles wat geboren wordt in 2019, 2020 en verder… Dat het jullie goed mag gaan en dat je veel onvoorwaardelijkheid mag ontmoeten, dat je onvoorwaardelijk het Nieuwe tegemoet mag treden!
reacties: janweeda@hetnet.nl