Transformatie: zelfbeeld als hindernis bij verandering
Transformatie: zelfbeeld als hindernis bij verandering
je rol verandert, en ook jij, speler, blijkt geen constante.
Het leven moet vooruit geleefd worden maar kan alleen achterwaarts worden begrepen (Kierkegaard)…
Tja dat heeft heel wat voeten in de aarde. Kijken naar wat zich voordoet, keuzes maken… En vertrouwen dat je, als je er later op terug kijkt, het allemaal wel een plek op je levensweg kan geven. Grote kans dat dat zo is.
Maar als we voor de keuze staan kan het denken ons goed in de weg zitten en is vertrouwen ver te zoeken: ‘als dit dan dat, ja maar, nee mits’… De nieuwe vormen die we nodig hebben om het beste van ons zelf tot uitdrukking te brengen dienen zich over het algemeen vanzelf aan.
Het vraagt moed om je er aan over te geven, het bekende los te laten en vermeende identiteit op te geven. Dat speelt op allerlei gebieden, ook heel banale. Ik ben, nee ik moet zeggen was, een man die van een goede sterke kop zwarte koffie hield. En van de wijnen: een stevige rode bordeaux moest het zijn.
Enig moment veranderde mijn smaak. Koffie kreeg een bittere schrale nasmaak. Ik probeerde en probeerde nog eens. Maar, neen, dat moest ik echt niet meer hebben. Rode wijn smaakte wrang en maakte de mond droog, het bracht geen enkel plezier of genot. Ik was verwonderd en ook enigszins ontdaan. En merkte ook dat die koffie en wijn deel van mijn identiteit waren geworden. Weg identiteit. Koffie en wijn in de ban, thee en water waren het menu (welke sokken passen daarbij?).
Later ging de droge witte wijn me smaken. Voor wat betreft de koffie vond ik enig moment de variant met melk aantrekkelijk – en dan wel melkpoeder notabene, terwijl ik graag pure producten om me heen heb. Het afgelopen najaar probeerde ik weer eens een rood wijntje, het beviel. Inmiddels laat ik het weer graag staan. Wie ben ik eigenlijk? (Niet de man van de zwarte koffie en de rode bordeaux dus)
Er is geen constante. Het enige dat ik hoef te doen is meebewegen. En zo is het op alle terreinen. Waar ik mijn rol als directeur of architect loslaat, gebeurt dat – als ik terug kijk- op het goede moment. Er was geen twijfel over weg en doel. Transformatie, komt vanzelf. Het is het openstaan voor wat zich van binnenuit aandient, in relatie tot kansen in de buitenwereld. De inspanning komt daarna, in het loslaten van de vermeende identiteit, gehechtheid aan de rol die je hebt.
Als het woordenboek zegt Transformatie is “het overgaan op een andere rol door de zelfde speler” zou ik er een vraag aan willen toevoegen: hoezo zelfde speler? Wat blijft is het spel: het beste in mezelf in te zetten in dat wat op mijn weg komt. En daarmee geef ik iets aan van mijn rol nu, bijvoorbeeld: deze zomer een retraite rond o.a. identiteit en zelf.
Reageren: janweeda@hetnet.nl